Prostatitis

Prostatitis

is een verzamelnaam voor een heleboel aandoeningen van de prostaat.

prostatitis

prostatitis

De helft (!) van alle mannen krijgt op een dag met prostatitis te maken. Onder de leeftijd van 50 jaar is het één van de meest voorkomende ziektes. Een prostaatontsteking heeft een erg grote impact op de levenskwaliteit.

Er zijn drie soorten prostatitis

  • [intlink id=”158″ type=”page”]acute prostatitis[/intlink]
  • [intlink id=”166″ type=”page”]chronische prostatitis[/intlink]
  • [intlink id=”168″ type=”page”]prostatodynie of prostaatpijn[/intlink]

Soms wordt de diagnose prostatitis gebruikt zonder dat er echt bewijzen voor zijn. Zeker bij vage klachten wordt de term al eens misbruikt om te verhullen dat de dokter niet precies weet waar de klachten vandaan komen. De behandeling is dan ook in dergelijke gevallen soms een teleurstelling waardoor de patiënt zijn vertrouwen verliest in de arts, de arts gefrustreerd raakt door het falen van de behandeling en de patiënt–arts relatie verstoord wordt, soms zelf beëindigd wordt.

Sommige patiënten (vooral zij met chronische vormen van prostatitis of prostatodynie) starten dan een zoektocht om een verklaring te vinden voor hun problemen. Deze tocht gaat soms langs verschillende artsen (medical shopping)  of via internet. Op deze site proberen we een zo objectief mogelijk beeld  te geven van de vele gedaantes van prostatitis.

Wereldwijd pleiten urologen ervoor om de veel te algemene term ‘prostatitis’ niet meer te gebruiken maar één van voornoemde subgroepen te gebruiken. Het gebruik van de term ‘prostatitis’ leidt immers tot verwarring.  Ter illustratie: de behandeling van een acute prostatitis bestaat voornamelijk uit hoge dosis antibiotica, de behandeling van prostatodynie bestaat voornamelijk uit een hoge dosis empathie en soms zelfs psychotherapie.

In theorie is de diagnose gebaseerd op de zogenaamde vier glazen proef van Stamey waarbij een prostaatmassage uitgevoerd word. In de praktijk wordt dergelijke massage van de prostaat zelden uitgevoerd omdat het een pijnlijke zaak kan zijn en het een heel ‘gedoe’ is; bovendien zullen de meeste urologen zich niet al te sterk op de resultaten baseren om hun behandeling in te stellen.